donderdag 8 september 2011

Montage (Luuk van Stegeren)


Het editen van Heraut was voor mij een spannende opdracht. Ik had nooit een film langer dan 20 minuten gemonteerd. Ik had het er in het begin dan ook redelijk moeilijk mee. Er was veel materiaal. Bovendien werd ik in een later stadium bij de productie betrokken en was nog niet goed bekend met het verhaal. Dit is een normale gang van zaken, maar voor mij was het nieuw, aangezien ik meestal ook bij de preproductie betrokken ben.
De eerste week heb ik besteed aan het mij eigen maken van het beeldmateriaal. Ook moest het geluid nog gesynct worden, waardoor ik al het materiaal twee keer heb gezien. Hierna is een ruwe edit gemaakt. Toen werd het voor mij pas echt duidelijk hoe het verhaal er uit zou komen te zien.

Vanaf dat moment is Rosanne erbij komen zitten en zijn we gaan monteren.  In het begin ging dat snel, we hadden een deadline voor een ruwe versie voor het NFF. De grove opzet zat dan ook al vrij snel goed in elkaar en deze zijn we met een aantal mensen gaan viewen. Hier werd duidelijk wat er mankeerde aan de montage, en dat was veel. De twee verhaallijnen waren niet goed in evenwicht. Het was te traag, het einde slepend, en de karakterontwikkeling was niet gelijk door de hele film heen. Een aantal scène’s liep niet goed. We hebben veel veranderd. Na een relatief korte tijd hadden we ineens tien verschillende versies van de film. Deze zijn we allemaal goed gaan bekijken en hieruit hebben we één tijdlijn gemaakt: de beste stukken uit alle tijdlijnen bij elkaar. 

Uiteraard is er bij dit proces veel discussie geweest, met name of er bepaalde scènes in moesten blijven. Van de vraag of het nog wat sneller moest tot het wel of niet meenemen van een ooglid-knipper. Hier hebben we dan ook veel meningsverschillen gehad. Maar uiteindelijk was dit wel een van de meest interessante periodes. Regelmatig probeerde ik Rosanne over te halen om iets wel of niet te doen. Soms lukte dat, vaak ook niet. Hier heb ik dan ook geleerd dat ik me uiteindelijk bij de keuze van een regisseur neer moet leggen, want het blijft toch zijn/haar film. Als we er absoluut niet uitkwamen schakelden we anderen in om mee te kijken. Een frisse kijk op de beelden is prettig. Na twee maanden montage staat het vizier niet geheel scherp meer.

Zo is de eindedit tot stand gekomen. Achteraf gezien was het meer praten dan daadwerkelijk cuts maken, het was bijna een psychologisch proces.  Ik vond dat proces heel interessant, vooral ook omdat ik het bij andere montageopdrachten niet op deze manier heb meegemaakt. Het was een lange en zware weg die uiteindelijk veel voldoening en een goed resultaat heeft opgeleverd.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten